Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/195

І век жывуць пад нейкім страхам,
Ўсе-ж вышлі ў жыцьце адным шляхам!
І што ты зробіш? пакарайся
І аднаго гужа трымайся.
Да буданоў ён пад’яжджае,
Пад’ехаў, коніка спыняе,
Зьнімае стол, услон, салому,
Алеся шле з канём дадому,
А сам агонь тут раскладае,
Салому сушыць, прыбірае,
Бо заўтра будзе паляваньне:
Паны пад-вечар прыяжджаюць,
Іх на кватэры ўжо чакаюць,
Сюды прыпрэ іх у зьмярканьне.
Пад-вечар неба праясьнілась,
І ўсё вакол разьвесялілась.
«Глядзі — паном і тут шанцуе:
Сама пагода ім слугуе,
І сонца сьвеціць, стала ціша —
Багатым чорт дзяцей колыша».
Міхал у думках зазначае
І сам з сабою разважае.
І рупіць гэта паляваньне,
А заўтра ранкам у сьвітаньне
Яму падводзіць трэба пана.
А ну-ж, глушэц неспадзявана,
Зьляціць куды, ці так зарвецца,
Калі на гэта павядзецца,
А ты сьвяці тады вачамі
Перад лясьнічым і панамі.
— А, ты ўжо тут! тырчыць, як паля!
Здароў, як маешся, Міхале?
— А так і маюсь, ягамосьцю! —
Ня то з усьмешкай, ня то з злосьцю
Міхал з будана адазваўся,
А Пальчык громка засьмяяўся.
— Ты, брат, як пан той у будане.
— А што ты думаеш, васпане?
Хіба ня пан? — Міхал падняўся,
Як пан, у бокі важна ўзяўся
І з панскай мінай пахаджае,
Папольску Пальчыка пытае: