Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/196

— Цо повеш, галган? цо патшэба?
Я далам тобе, дурню, хлеба!..
Ідзь до д’ябла! — Пан праўдзівы! —
Са сьмехам Пальчык адзначае;
Абодвых сьмехам пашыбае
Спатканьня гэты тон жартлівы.
Праз паўгадзіны ўсе сышліся.
Цяпер размовы павяліся
На-конт паноў і паляваньня.
Ох, дасьць Ракоўскі заліваньня,
Калі паном не пашанцуе
І сам глушца не запалюе;
Так і ўскіпіць, як рак чырвоны —
Такі ён кручаны, шалёны!
Сам вінават — пябе аблае,
За няма-што з гразёй зьмяшае.
Ох, і паганая урода,
Прышыбла-б дзе яго калода!
Абрыцкі моўчкі дым пускае
І люльку пальцам прыціскае,
Аб чымся думае сукрыта;
Усьмешка нейкая разьліта
І па твары і пад вусамі,
І толькі ўскіне ён вачамі
То на таго, то на другога,
Ды не прамовіць ён нічога,
Бы засмучае штось старога.
— Ўставайце: едуць! — Ўсе ўсхапілісь,
Захвалявалісь, захадзілісь,
Знакі на грудзях папраўляюць
І на спатканьне выбягаюць
І ўраз спыняюцца, стаяць —
Паноў тых трэба прывітаць.
Паны ў калясцы пад’яжджаюць.
Фурман тут лейцы падцінае,
Стаемных пару прыпыняе,
А пан Абрыцкі з лясьнікамі
Скланілісь нізка прад панамі.
Паны чуць-чуць адно зірнулі,
На іх увагі не зьвярнулі,
Як-бы ня людзі то стаялі,
І ў свой будан павандравалі.