|
Якраз пад Вербніцу ў суботу,
У самы сьнег і гразь і слоту
Ў будан Міхал з Алесем пхаўся.
Конь-Ножык клыгаў, аступаўся,
Вада пад коламі плюхцела.
— Бадай тут іх нуда паела!
Вязі з гумна для іх салому
І стол цягні апошні з дому,
Каб мелі дзе, на чым пажэрці,
Бога ня нашага вы, чэрці, —
Міхал паноў кляне і лае;
А ён загад з кватэры мае
Сюды, ў будан, каб смачна спалі
І гора-бы паны ня зналі,
Завезьці стол, услон, саломы.
«Будуй ты ўсюды ім харомы.
Завошта-ж ім, спытаць, пашана?
Навошта бог трымае пана?
Дзеля таго, каб панавалі
І нашым братам папіхалі?
Ці ласку ў бога заслужылі,
Каб іх тут песьцілі, тулілі?..
Эх, брат! усё то — ашуканства!
Калі-нябудзь ім згіне панства».
І чуў Міхал нутром, душою —
Ня мае грунту пад сабою
Вось лад такі на гэтым сьвеце:
Адны ў пашане, тыя ў сьмецьці
|
