Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/190

І за Абрыцкім ён з дугою!
Абрыцкі прэ ва ўсе лапаткі,
Бяжыць, як можа, без аглядкі,
Але Пшавара даганяе,
У ход дугу сваю пускае.
Абрыцкі — некуды дзявацца —
Спыніўся, кінуўся кусацца!
Пшавара й гэты бой прыймае:
Схапіў Абрыцкага, трымае,
Зубамі сам дае ён здачы
І нават гыркнуў пасабаччы:
— Калі кусацца, дык кусацца! —
Было з чаго тут пасьмяяцца!..
Тут сам падлоўчы паказаўся,
Ад сьмеху ён чуць не качаўся.
На ўсіх пазыцыях пабіты,
Абрыцкі збавіў тон сярдзіты
І просіць грознага Пшавару:
— Пусьці, братко, панёс я кару! —
Міхал з усімі павітаўся,
Таму, другому засьмяяўся,
Іх жарты жартам адбів е
І стражнікоў разьвесяляе.
— А што, Міхале, мілы браце, —
Абрыцкі кажа: — пэўна ў хаце
Было-б, тэж, лепш, як у будане?
— Няхай тут іх зямля апране:
Паноў, глушцоў і інша ліха,
Тады-б на сьвеце было ціха —
Сказаў Міхал нібы гняўліва: —
Ось возьмем стрэльбы, пойдзем жыва,
Ды хоць у смак папастраляем
І ўсіх глушцоў паразганяем!
— А ты забыўся, — тэж, каханы,
Выпадак быў неспадзяваны,
Як наш Вярыга сьвераноўскі
Вёў на глушца пастражнікоўскі —
Якраз лясьнічага самога:
Тры крокі скокне ён, нябога,
Ды спыніцца і спыніць пана;
Глушца-ж таго і нячувана.
І вось да хвоі даскакалі,