Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/165

Бярозе белай тчэ убраньне,
Бы тэй дзяўчыне пад вянчаньне.
І як з-за лесу сонца ўстане
І на бярозу тую гляне,
Засьвецяць ў інеі праменьні,
Як найдарожшыя каменьні.
Мароз — паважны. Як вяльможа,
Знасіць свавольніцтва ня можа,
І на той час, як ён пануе,
Па небе хмарка не вандруе,
І ўсе стварэньні занямеюць,
І патыхаць вятры ня сьмеюць.
Ўсё ціха, мёртва, нярухома.
Сядзіць зьвяр‘ё між буралому
І знаку жыцьця не пакажуць
Вароны дзюба не разьвяжуць,
Ўсе нахахорацца, ні зыку —
Уладарства холаду вяліка.
І верабей з усёй раднëю
Ня шкне, схаваўшысь пад страхою.
Адзін мароз адно ўладае,
На ўсё ён рукі накладае,
Ўсё гне халоднаю нагою;
І лес пад сіняю смугою
Застыў, стаіць, як амяртвелы,
Башлык надзеўшы чысты, белы.
І толькі ён, мароз заўзяты,
Мароз занадта зухаваты,
Адзін па лесе пахаджае,
Бо роўных ён сабе ня мае.
Зазнаўся, ой, мароз зазнаўся!
Ды дзень яшчэ не зачынаўся:
Пастой, мароз, пастой хваліцца―
Мо’ і цябе хто не збаіцца!
І толькі зоркі пабялелі,
У хаце дзьверы зарыпелі,
Скрыпяць калодзежы, вароты,
Пайшла разгульвацца работа.
Ідуць па воду маладзіцы,
Як макаў цьвет, гараць іх ліцы;
Бяжыць з кудзеляю дзяўчына,
За ёю хлопец-малайчына