Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/164

Пакуль мароз на засярдуе
І сілы йзноў ён не пачуе,
Каб закаваць раўчук праворны
За розум надта непакорны.
І вось надарыцца часамі
Мароз над ўсімі маразамі;
Ідзе сярдзіта, пагражае,
Па даху гонтамі страляе;
У завітушках дым бялявы
Нясе, як воблак кучаравы
І потым з ім набок рванецца,
Бы пісар-вухар расчаркнецца.
А як вакенцы размалюе
І розных дзіваў там намосьціць, —
Яму аматар пазайздросьціць,
І прад марозам ён спасуе.
Мароз — штукар і жарты любіць,
Ня раз, шуткуючы, загубіць
Таго, хто ў рукі пападзецца,
Яшчэ над бедным насьмяецца:
«Прыляж, бядача, ты з дарогі —
Ня блізкі хатнія парогі»,
Мароз дарожным падпявае:
«Лажысь — пасьцелька пухавая
І ўся агоньчыкамі зьяе!
Засьні, сагрэйся, мой пахілы,
Пакуль табе прыбудуць сілы,
А я салодкі сон навею
І гэтай казкаю сагрэю.»
І хто паддасца нагаворам,
Засьне навекі пад прасторам
Халодных зор, сьнягоў глыбокіх,
Сярод дарожак адзінокіх.
Мароз — мастак і, пыху поўны,
Узносіць слуп на неба роўны,
Высокі вогненны, крывавы;
Той слуп — і страшны і цікавы, —
Гарыць злавешча, ўвесь чырвоны —
Мароз на небе ставіць троны,
Вянцы на месяц ўскладае,
Па сьнезе зоркі рассыпае
І так прыгожа, так старанна