Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/166

Адкулься зараз увязаўся,
І сьмех і гоман там зачаўся.
Прыгрэбнік глуха б’е дзьвярамі,
Жанкі трушком ідуць з кашамі,
Лучыну імі прыкрываюць
І жарам холад выганяюць.
А там мужчыны ўзварухнулісь,
Ў гумно па сена пацягнулісь,
Ды толькі звычай такі маюць —
Мароз пахваляць і палаюць,
А падхадзіўшысь каля дому,
Бяруць сякеру, сані, бому
І едуць ў лес вазіць калоды —
Ляжаць на печы няма моды,
І хоць мароз крапіць пякучы,
Да ног даходзіць скрозь анучы
І сьнегам вочы зашывае, —
Мужык жыве і не шманае;
З саней саскочыць, хлысьне пугай
Каня і вылае «дзяругай»,
Бяжыць, аб плечы б’е рукамі,
Яшчэ й прытуптвае нагамі
І так блазьнее, так дурэе,
Аж покі лоб не замакрэе.
Ўжо Костусь двойчы неўзаметкі
Саскокваў з печы на разьведкі,
У вокны доўга прыглядаўся,
ў малюнкі так ён углыбляўся,
Што ў іншы сьвет перабіраўся.
На шыбе ўсё: снапкі ржаныя,
Чароты хвацкія, буйныя,
І розных красак, траў нямала.
У душу летам патыхала,
А з ім і вобразы другія
Ўставалі, сэрцу дарагія.
Вось тут лясок, вось крыжык мілы,
Як вартаўнік чыёй магілы,
На ціхай горцы пахіліўся,
Бы аб пакойніку маліўся;
Там нібы рэчачка цікава
Зьвілася ў вербах кучаравых…
Ўсё так павабна, так прыгожа