Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/15

Ідзе паперадзе Красуля,
За ёю Лысая, Рачуля
Ды дзьве пярэзімкі-цялушкі
Ідуць у згодзе, як дзьве дружкі;
А збоку чмыша бык Мікіта,
Хвастом матаючы сярдзіта.
А авадні, як рой пчаліны,
Сьляпіцай лезуць да скаціны,
Гудуць драпежна, тнуць балюча,
Бы крапіва тая пякуча,
Дыхнуць каровам не даюць.
Каровы злосныя бягуць,
Адна другую б’юць рагамі
І толькі тухкаюць нагамі;
І сам пастух бяжыць, гукае
І гэту за́едзь праклінае:
Няма за поганьню парадку;
Сярдуе сам, і злуе стадка,
Баржджэй, як можа, ў хлеў пражэцца —
І горш у весьніцах таўчэцца
Каля хлява, рух-суматоха.
— Куды ты, Чортава Панчоха?! —
Крычыць Уладзя, сьвішча пужка.
(«Панчоха» — Лысае мянушка).
На зло Рагуля ўжо ў варотах
Цялушку рогам капарнула,
Аж тая, бедная, раўнула;
Тут Галас выскачыў з-пад плоту
І ўжо па ўласнаму пачыну
Знайшоў зачэпку і прычыну
Свае тры грошыкі прыткнуць,
За хвост Мікіту пацягнуць.
Ну, словам, шум тут быў вялікі
І танцавалі бяз музыкі.
Загнаўшы ў хлеў на месца стадка,
Насеўся Ўладзя на аладкі,
Шпурнуўшы лапці і анучы
Сярод двара ў пясок сыпучы.
Іх маці зараз падабрала,
Нічога сыну не сказала,
Пайшла ў крыніцы спаласнула,
Сушыцца ўскінула на шула.