Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/14

Яе жаночая работа
І гэта вечная турбота
То каля печы, то на полі,
Сказаць, ня зводзіцца ніколі.
Адно прыпыніш — там другое,
Глядзіш, як бачыш, набяжыць,
І ручак некалі злажыць —
Жыцьцё жаночае такое!
Так і цяпер: печ зачыніла,
Работу ў хаце прыпыніла —
Ідзі ў гарод ты па бацьвіньне:
Другі раз есьці просяць сьвіньні.
А гэты Юзік — шаляніца,
Малы яшчэ, зусім дурніца
Так пад нагамі і таўчэцца
Або, як хвост той, валачэцца
І ад работы адрывае
І толькі сэрца ад’ядае.
Ўжо сонца ўгору падхадзіла,
На лісьцях роску асушыла;
У небе хмарачкі дзянныя
Плылі, як гускі маладыя,
Чародкай белай над лугамі,
Над сьвежым лесам і палямі.
А гэты ветрык дурасьлівы
Траве зялёнай чэша грывы,
Ў садку жартуе з верабінай,
Як голец-хлопец той з дзяўчынай
І валасы зялёным стрэхам
У лесе гойдае са сьмехам.
А круглаверхія асіны
Разносяць нейкія навіны
І так гутораць, так сьмяюцца,
Што аж іх лісьцікі трасуцца —
Відаць такая іх урода.
Маці вярнулася з гарода.
— Алесь, сынок!.. ідуць кароўкі!
Бяжы хутчэй, рассунь засоўкі,
Каб не штаўхаліся дарма…
Ну, я лепш зьбегаю сама!
Куды ты, Юзік безгаловы!
З-за рэчкі ціснуцца каровы.