Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/126

Алесь за бальку сунуў руку,
Раз справа ходзіць пра навуку,
Дастаў сваю цятрадзь старую.
— Вось паглядзі, як я малюю,
Якіх я тут наставіў птушак,
Каракуль розных, завітушак,
Вось гэта — «кучка», гэта — «мода»,
А гэта — «конь», а тут — «калода»;
А тут пісаў дзядзька Антось,
Ён піша хораша, нябось,
Ня праўда? можна падзівіцца!
Ён штось пісаў тут яшчэ ўлетку,
Як браў кабылу на заметку,
Калі ёй трэба жарабіцца. —
Глядзелі ў трох на гэты сшытак,
І ўсё разгледзілі да нітак.
І хлопцы тут пасебравалі,
Язык і Яську разьвязалі,
Сышлі з навукі на другое:
Зайшла іх гутарка аб тое,
Чым гэты кут багаты, слаўны.
Сярод зьвяроў тут лось быў глаўны.
І вучням нават тут прышлося
Сказаць дарэктару пра лося:
Які вялікі ён, рагаты,
Паджары і стрынгаляваты,
Калі глядзець на яго ззаду,
А з галавы — раголь-грамада!
За ім йшоў воўк, зайцы, куніцы
І многа ўсякае драбніцы:
Барсук, каза, лісы, віёркі,
Тхары і ласіцы, і норкі.
Дарэктар слухаў з захапленьнем,
Дзівіўся розным тут здарэньням:
Як барсука ў Парэччы білі,
Як тут куніц, тхароў лавілі,
Які характар, нораў зьвера,
Якая воўчая манера;
Таго ня чуў наш Ясь ніколі,
Хоць быў чатыры гады ў школе.
А на канцы, як пра гасьцінец,
Сказалі Яську пра зьвярынец,