Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/125

На вельмі добрыя падзеі.
Эх, цяжка жыць тут будзе, цяжка!
І, нават, каецца наш Яська,
На што даваў ён сваю згоду.
Каб знаў — ня ехаў-бы ён зроду,
Бо прападзе ён тут, як мыш.
Але ўжо выпілі барыш,
І сам ён чарку выпіў. Шкода!
У запек Яська йдзе, садзіцца —
Да дзела-ж трэба прыступіцца!
Хоць і папаў ён у няволю,
Але выконваў сваю ролю,
Бо так і гонар ты свой згубіш.
— Ну, ты, Костусь, чытаць любіш? —
Дарэктар Костуся пытае,
Абы хоць гутарка якая,
— Люблю, але яшчэ ня ўмею:
Складоў ніяк я не здалею.
— Ну, гэта, брат ты мой, паўгора:
Склады чытаць ты пойдзеш скора,
Абы каб літары нам знаць,
А на склады ўжо — напляваць:
Пасьлібізуеш і нічога —
Ня трэба розуму тут многа.
А як Алесь? — Алесь вучыўся.
Пісаць ён, нават, налажыўся, —
Гаворыць Костусь пра Алеся.
— Што ўжо з мяне вы сьмеяцеся? —
Алесь аклікнуўся ім з печы: —
Хоць і пішу, ды не да рэчы;
Калі што й ведаў, то забыўся,
Бо ўжо даўно пісаць вучыўся.
— Цябе-ж, нябось, вучыў Лапата, —
Ўступіўся Костусь йзноў за брата: —
Ты ў школе быў, Алесь, паўгода,
Пісаў на дошцы «кучка», «мода»,
Пісаў і «конь» і «вецер вее»…
Не — наш Алесь пісаць умее!
— Ну, гэта я то трохі знаю,
Хоць часам сам не расчытаю,
Што напішу — такі пісака,
Што не расчытае і сабака. —