Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/124

У халаце суконным, сівым.
Счакаўшы трошкі, ён ачнуўся,
Прыйшоў у памяць, азірнуўся.
Ён знаў усіх і яго зналі;
З Уладзем колісь сябравалі,
Але цяпер ня тыя часы —
Рабіць нязручна выкрунтасы,
Бо цьвёрда помніць, ведаць трэба:
На ім ляжыць цяпер вучэба.
Ён толькі летась скончыў школку
І веды меў у вадну столку,
Ды й тых патраціў з палавіну,
У поле гонячы скаціну.
Таксама, хлопцы разважалі
І, як трымацца з ім, ня зналі:
Ці мець яго за панібрата,
Ці лепш з ім быць далекавата.
Уладзік зараз — шмыг у дзьверы!
(Такія меў ужо манеры)
Ды йшоў пыніць ён гаспадарку.
З навукай хлопец штось ня ладзіў,
А Еўтушэўскі яго гадзіў,
Ярэмцам клаўся ён на карку.
Алесь за комінак схаваўся,
Адтуль на Яську прыглядаўся
І думаў там сабе бяз шуму
Якую-сь сьмешную, знаць, думу,
Бо зрэдка ў голас ўсьміхаўся.
Яшчэ раз Яська азірнуўся,
Павесіў шапку, распрануўся —
Як вузел, хлопец, невялічкі!
Крыху маркотна з няпрывычкі,
Бо тут так ціха, глухавата:
Лясы, кусты і адна хата;
Тут жыць запраўды страшнавата:
Лачыны, яміны, раўкі —
Тут, пэўна, шворацца ваўкі
І злыдні ходзяць, ваўкалакі…
Папаўся ён тут, небарака!
А лес пануры і страхлівы.
Дарэктар наш быў палахлівы;
Няма ні веры, ні надзеі