Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/123

Ды слова ўставіць сьмеласьць мае:
— Я больш забыўся, як ён знае.
— О, ты разумны! ўсё ты ўмееш,
А пяць ды два не зразумееш:
Дурны ў задачах, як дубіна! —
Спыняе бацька грозна сына: —
Але вучыцца мне бяз дуру,
А не — як з гада спушчу скуру!
Ўсё разумець павінны самі! —
І бацька ўсіх абвёў вачамі,
Кіўнуў выразна на аборку.
На тым і кончылі гаворку.
Яшчэ дарэктар не зьявіўся,
А Ўладзя хлопцам пабажыўся,
Што ён за вуха ўзяць ня дасца,
Няхай лепш возьме яго трасца!
У дзьве нядзелькі па Пакровах
Прывезьлі Яську ў лапцях новых;
За ім два боты без абцасаў —
Насіў іх Яська з даўных часаў,
Ад брата «Кіксы» дасталіся —
На ўсякі выпадах нясьліся.
— Ну, вось дарэктар вам, глядзеце! —
Міхал ківае тут па Яську:
За кнігі заўтра і за ўказку,
Бо грошы бацькавы — ня сьмецьце,
Каб мне вучыліся старанна!
Не патураць ім а ні званьня! —
Міхал зьвярнуўся к «дарактору»: —
А не паслухае каторы —
Цягні за вуха на калені:
Знайду лякарства я ад лені!
А будзе йсьці навука туга,
Падгоніць бацькава папруга! —
Стаялі хлопцы і маўчалі,
На Яську зрэдка, паглядалі;
А сам дарэктар, з вузел ростам,
Ў сваім уборы бедным, простым,
У зрэбных портках і кашулі
Стаяў, як-бы яго прыгнулі,
Такім мізэрным і маўклівым,