Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/122

Прывозяць восень павучкі.
Яе красёнцы, чаўначкі
У моры лесу мільгатнулі
І лісьце ў багру апранулі;
І з кожнай лісьцевай галоўкі
Глядзіць твар восені-сьвякроўкі.
Павее ветрык — шурхнуць травы:
Няма ў ім ласкі ні забавы.
Не — то ня шолах каласочкаў,
Ня сьмех блакітных васілёчкаў
У межах росных збажыны;
Не — то ня музыка вясны,
А ціхі жаль і нараканьне,
З жыцьцём і з сонцам разьвітаньне.
Шыбуюць гусі ў край далёкі
І жураўлі ў той самы край.
— Прашчай-жа, лецейка, прашчай!
Прашчайце, родныя валокі!
— Ну, — кажа раз Міхал: — як будзе?
Ўжо вучаць дзеці ў школцы людзі;
Пара-б і нашым за навуку…
Аддаць ў школку іх — ня ў руку:
Давай харчы, наймі кватэру… —
І бацька тут, як на паперу,
Стаў вылічаць расходы, страту
І кончыў тым: лепш к сабе ў хату —
Ня трэба й кланяцца Яхіму —
Наняць дарэктара на зіму,
Ну, хоць-бы Яську Базылёва,
— Дамо рублёў тры і — гатова!
А хлопец спрытны да навукі.
— Ну, Яська — майстар на ўсе рукі:
Як да сярпа, так і да кнігі.
Але ці будуць хлопцы слухаць?
Каб ня прышлося, часам, нюхаць
Яму ад вучняў сваіх хвігі? —
Антось заўважыў. — Як-то-хвігі? —
Няхай асьмеляцца, псялыгі! —
Ўскіпеў Міхал — а гэта што?
Як адсьвянцаю разоў сто,
Як адлуплю-тры дні ня сядзе! —
Тут вочы ўніз спускае Ўладзя