|
Зварот пары, зьніканьне лета…
То — водгульле душы паэты,
То — смутны вобраз разьвітаньня,
То — струн дрыгучых заміраньне,
Натхненнай песьні жаль сардэчны,
Жыцьця і сьмерці сымбаль вечны!
І люб і смуцен час прыгоды,
Калі душа ўсяе прыроды
З тваёю злучыцца душою
Ў адным суладзьдзі і настроі!
І ты маўчыш, маўчаць і далі,
Як-бы ў аднэй агульнай хвалі,
Ў аднэй асьветленай часіне
Жыцьцё злучыла свае плыні
І бег свой вечны прыпыніла,
І неба твар свой адчыніла.
На залаты парог паўдзеньня
Скрозь бела-руннае адзеньне
У багне неба ясна-сіняй
Ступае сонца, як багіня,
І стрэлы-косы раскідае,
Як чараўніца маладая.
Пад гэтай ласкаю зіяньня,
Ўспагадна-добрага ўзіраньня,
Ўсё заспакоілася: неба,
І поле зьнятага ўжо хлеба,
І гэта даль, і лугавіны…
На ніцях белай павуціны
|
