Драў чупрыну Адам,
Што з Евай жаніўся.
— Вось так вы іх! вось, малайчыны! —
І аж ня ўрымстуюць мужчыны.
— Ну, выпіць, выпіць, хлопцы, трэба!
Яхім! пускай, брат, да Язепа!
— Не, брат Міхась, дальбог, ня буду!
— Пі!.. ня люблю цябе, маруду! —
Ях!м дайшоў да пункту тога,
Дзе ён у сьведкі клікаў бога,
Што больш ня вып‘е ўжо нічога.
Але Яхімаў звычай зналі,
Дружней мужчыны пасядалі,
І наш Яхім, хоць і бажыўся,
Але й з бажбою піць злажыўся.
А далей ён такім-жа чынам
Рабіў замінкі тут мужчынам,
Але піў чарку ў чарку з імі —
І вось ён лыпае вачымі
І рукі зараз разьнімае,
Старую песьню зачынае:
«Ой, ляцеў авадзень,
А насустрэч мушка.
Прыхіліся, кума:
Пашапчу на вушка!»
На хату Ганна выступае,
У ладкі плешча, падпявае:
«Заіграйце, музыкі,
Каб я паскакала;
Купіў бацька чаравікі,
Каб я патаптала!»
Мужчыны выклік той прыймаюць
І Фабіяна выпіхаюць.
У скокі зараз-жа пусьціўся
Наш Фабіян і закруціўся.
«Падзівіся, Гапка,
Як трасецца шапка!»
