Хто чарку п’е, той налівае).
Ну, выпі-ж чысьценька-чысьцютка!
— Ой, я-ж п’янею вельмі хутка!
Язэп мой лысы, унь, сярдуе! —
Куму Анэлька тут цалуе
І адмаўленьне тым канчае,
Што гэту чарку асушае.
І вось жанчыны ня стрывалі
І песьню-кпіну засьпявалі,
Каб пасьмяяцца, з нежанатых:
З Антося, Яські і Кандрата.
«Сядзіць дома, як пужала,
Не з кім слова мовіць;
Ой, жаніся-ж: часу мала,
Старасьць цябе зловіць!
Пастарэеш, небарака,
Дзеўкі ўсе зракуцца,
А ты будзеш, як сабака,
Туляцца і гнуцца
І падлізваць будзеш місы,
Не свае — чужыя!…
Дык жаніся, Кандрат лысы,
Жанецесь, дурныя!»
— Ну, зацягнулі ўжо, завылі!
Адно-б вы толькі і жанілі!
У, турэцкія вы сваці!
Як вас няма, то й ціха ў хаце! —
Кандрат вачыма тут бліскае,
А Яська, брат яго, сьпявае:
«Я — адзін; сьцежкі мне
Адчынены ўсюды.
А як жэнішся, тады
Не хадзі нікуды.
Я — адзін, я — казак
І на ліха жонка?
Яна зьвяжа цябе,
Чортава салёнка!
Бог мужчыну стварыў,
Потым памыліўся;
