Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/113

Ўзялі і ночвы і куродым.
— Ну, памажы, сьвяты Мікодым!..
Куды ты лезеш? ось, дурная! —
Кандрат з пчалою размаўляе;
А пчолка, быццам ў павуціне,
Ў яго заблуталась шчаціне.
Злавіў пчалу і адкідае,
Даўжнік павольненька, выймае,
— Ах, вы, гультайкі! плястры голы,
Хоць вы даўно старыя пчолы…
Дай дыму ім! дай, дай ім дыму!..
Га, трохі ёсьць! давайце выму, —
Кандрат дзялянкі падразае
І крэхча, бедны, і пацее,
Пчала, ад дыму бы п’янее,
Ў галовы далей запаўзае.
— Насілі, бедныя, зьбіралі,
А мы ў мінуту ўсё забралі, —
Тут пчолкам шчыра спагадаюць
Ды новы вулей падглядаюць,
Пакуль усіх не перабралі
І ночвы мёду не надралі.
Гудуць пакрыўджаныя пчолкі,
Бы плачуць, бедныя саколкі,
Што праца іх неспадзявана,
Людзкою хцівасьцю забрана.
Прынесьлі ночвы мёду ў хату.
На долю выпала, Кандрату
Дзяліць мёд гэты між кумамі.
Жанкі ідуць сюды з збанамі.
Тут сьмех і жарты, таўканіна, —
Найцікавейшая часіна!
І стол тымчасам накрываюць,
Гасьцей шумлівых запрашаюць.
Садзяцца госьці, ды ня сразу,
За стол ня лезуць для паказу,
Бо так шляхетнасьць вымагае.
Ідзе тут спрэчка не малая,
Калі пачнуць тут адмаўляцца:
— Сядай, Язэп! — Няхай садзяцца,
А я прыткнуся потым з краю.
— Ах, вось, дзіўны!.. — Ну, ну, сядаю!