Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/112

Яшчэ скачаўшы з паўгадзіны,
Язэп прыехаў з Караліны,
Жыхар заможны і выдатны,
Ва ўсім прыкладны, акуратны —
І ў гаспадарцы, і ў банкеце, —
Ў паноў быў, нават, на прымеце,
Такі уважны і шляхетны,
Далёка ў воласьці прыметны.
Хоць не шляхецкага ён роду,
Але падтрымліваў іх моду,
А гаспадыняй меў дваранку,
Вельмі панадную шляхцянку,
З прыгожым тварам, з тонкім станам.
Жыў у хвальварку Язэп панам
І гаспадарку вёў умела.
Само сабою зразумела,
Чаму спаткалі тут пачэсна
Гаспадары з гасьцьмі сумесна.
А там Кандрат каня сьцябае.
— «Гэ, сьмерць турэцкая!» — гукае.
Як толькі згледзілі Кандрата,
Загаманіла зараз хата.
— Ну, вот і бортнік наш імчыцца,
Усіх насьмешыць, раскрычыцца:
„Ноль! сьмерць турэцкая! мякіна!“ —
Кандрат жартлівы быў мужчына
І каля пчолак хадзіў сьмела,
Бо надта добра ведаў дзела,
(Пынамсі гэтак тут казалі,
Калі Кандрата разьбіралі).
Прыехаў з маткаю старою.
Якую зваў часьцей савою.
Худы, высокі, сухарлявы,
Для ўсіх жаданы і цікавы,
Вайшоў Кандрат і павітаўся
І пра здароўе распытаўся.
Дарота, Пальчыха старая,
Таксама хлебам дом вітае —
Такі ўжо звычай беларускі, —
У клумку выпіўка, закускі.
Калі ўсе госьці пазьбіралісь,
Антось з Кандратам пажагналісь,