Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/111

І так каня свайго спыняе.
Як-бы супыну конь ня мае.
Хоць конь, як вол, непаваротны
І бегчы ўжо ня так ахвотны.
Кадушка-Зося сонцам зьяе:
Міхал ёй злазіць памагае.
Яна-ж, як гліна, надта цяжка,
Пад ёю крэхча каламашка.
—Ну, проша ў хату! проша, кумка! —
Глядзіць бутэлька, з яе клумка.
Уперавалку, як-бы качка,
У хату йдзе кума-сваячка.
Тут гаспадыня выбягае,
Ёй дзьверы ў сені адчыняе:
Кабеты тварамі самкнулісь
І так прыемна усьміхнулісь,
Як-бы дзьве рэчкі тут злучылісь,
Гарохам словы пакацілісь.
— А дзе-ж мая дачка хрышчона? —
Спытала Зося: — дзе Алёна? —
Ваўчком Алёнка пазірае;
Яе тут Зося абнімае,
Гасьцінцам дзеўчынку трактуе,
Яе і песьціць і цалуе,
У вочкі ёй глядзіць прыветна —
Сама Яхіміха безьдзетна.
Алесь пад гэты шум вітаньня
Разгледзіў клумак ўвесь дазваньня
І шэпча Костусю на вуха:
— Там, брат, гарэлка-весялуха
І каравай, і сыр, як плаха.
Эх, каб ня было, брат, таго страху,
Ось-бы дзе можна пажывіцца!
Але чакайце: даляжыцца
І караваю закаштую,
Цябе таксама пачастую! —
І хлопцы толькі пасьмяялісь
Ды вон за дзьверы паімчалісь.
Яхімаў воз ужо прыбралі,
Каня на лейцы навязалі
Ў кустох альховых каля дуба,
Дзе пагуляць было так люба.