|
Пакуль што досыць аб панох:
Яны прыеліся, дальбог!
Яны бяз сэрца і сьляпыя
І ўсе заходы іх пустыя,
І пусты іх ўсе імкненьні
Назад ход часаў павярнуць
І дзіркі палкамі заткуць
І перарваць жывыя зьвеньні,
Якіх вякі не перарвалі
У гістарычным перавале.
Ім цёмна, нема кніга лёсу,
Яны ня бачаць далей носу
І рубяжоў свае пасады…
А ну іх к ліху! ну іх к ляду!
Час у Пярэчча йзноў вярнуцца
І ў іншых хвалях скупануцца.
Парэчча — слаўная мясьціна,
Куток прыгожы і вясёлы:
Як мора — лес, як неба — долы;
Зіхціць у кветках лугавіна…
А колькі ягад і парэчак!
Як пахне мёдам поля грэчак,
Калі пачнуць яны цьвісьці!..
Ну, як тут пчол не завясьці:
Ім столькі выгад тут, прастору!
Яшчэ з вясны, ў час перабору
Сюды прывезьлі пчол калоду,
Ну, так, між іншым, для заводу.
|
