Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/106

Але ручыцца сталі пчолкі.
Знайшліся людзі для суполкі:
Хто вульлем браў пустым, грашамі,
А хто падмазваў барышамі.
І як ня прымеш чалавека?
А ня прыймі, то небясьпека:
Памысьліць ён табе, брат, зло —
Ня любіць зайздрасьці пчало.
Антось у дзеле тым пчаліным
Вёў першы рэй галоўным чынам.
Хоць гэта новая навука
На першых часах была мука,
І першы крок у новай ролі
Ён не забудзе — не, ніколі!
У летні поўдзень — была сьпёка —
Выходзіць рой, снуе высока,
І на вярбе ўгары садзіцца,
Ніяк туды не даступіцца.
Антось бярэ куродым, сіта,
Глядзіць на гэты рой сярдзіта:
Вось ня было яшчэ бяды!
Загнаў-жа чорт яго туды!
Палез Антось перш на драбінах,
З драбін цярябіцца ў галінах.
Сяк-так прыладзіў сіта крышку,
Абрус адсунуў, бярэ лыжку
І толькі чуць крануўся рою,
Гудзе пчала над галавою,
Другая ў вуха — тыц зьнячэўку!
Схіснуўся дзядзька наш на дрэўку
І мімавольна — хоп за сук!
Тут сіта выехала з рук,
А патрывожаныя пчолы
Сьпяваюць хорам, як анёлы,
Але кусаюць пачартоўску.
Згары-ж ты лепей, рой такоўскі!
Угнуўся дзядзька — няма рады,
На землю падаюць прылады:
За імі дзядзька наш з накропам
З вярбы на землю шуснуў снопам.
Схапіўся дзядзька ды наўцекі,
Бяжыць, як-бы шалёны нейкі,