takije dziaciuki, što z imi i haławy pazbudziešsia, ― bač, jak adnu za adnej woŭčy hałowy ciahajuć“!
Ot adzin woŭk i kaže: „słaůnaja, bratcy, kampanija, i kaša kipić, dy niečym dalić. Pajdu ja pa wadu“. A jak pajšoů, dumaje siabie: „Chaj was ahoń z wašaj kampanijej!“ Žduć jaho, žduć, ― ot druhi woŭk i kaže: „pajšou dyj siadzić, niečym kašu dalić; ot, waźmu ja łamaku dy pryžanu jaho, jak sabaku!“ Jak pabieh, dyk i toj nie wiarnuŭsia.
A trejci siadzieŭ-siadzieŭ dyj kaže: „wot pajdu tolki ja, dyk ich pryžanu!“ Jak pabieh, dyk i toj rad, što ŭciok.
A tady kaže kazioł da barana: „nu, bratka, žwawiej spraŭlajsia, kab nam wo hetu kašu zjeści dy chutčej schawacca“.
A waŭki tymčasam razdumalisia: „e, što nam trom dy kazła z baranam bajacca! Pojdziem!“ Pryjšli, až tyje dobra spraůlalisia, kašu źjeli, harščok pabili i nanač na dub uzleźli. Kazioł śmialejšy ― uzlez až nawierch, a baran nia duža śmieły, dyk nižej. Prybiehli waŭki da dubá. Loh staršy woŭk dyj pačaŭ waražyć, jak im kazła i barana z duba ssadzić. A baran na suku siadzić dy dryžyć; a paśla jak zwalicca dy na waŭka. Kazioł śmialejšy nie spužaŭsia, a tolki ― jak zakryčyć: „padaj mnie waražbita!“ Waŭki jak schapilisia ůciekać, to tolki pył pa darozi zakureŭ.
Biedny woŭk.
Byŭ sabie woŭk, katory čuć z hoładu nie prapaŭ: nidzie ničoha nia može zławić. Ažno bačyć, ― baran pasiecca ů kustach.
― „Witaj, baran, ja ciabie źjem!“
― „A chto ty taki, što budzieš mianie jeści“?
― „Dy ja ― woŭk!“
― „Dy brešeš, ― kaže, baran!“
― „Nu, a kali ty woŭk, to stań na ŭzhorku i raziń lapu, a ja sam tabie ŭ hłotku ŭskoču.
