Z žyćcia pščoł.
Adzin ziamiéc raskazywaů. „Dačka maja wielmi bajałasia pščoł. Ot jak ja wylečyŭ jaje ad hetaho strachu. Raz u majej pasiecy wylacieů roj i matka sieła na kwietcy drewa. Ja paklikaŭ dačku, kab pakazać jej matku. Uziaŭšy ŭ ruki hetaje cikawaje stwareńnie ja padaů dočcy.
Dziaŭčynka nakinuła na haławu i plečy ciulowuju kasynku, nadzieła rukawički i ŭziała asciarožna z maich ruk matku. Skora nas akružyŭ uwieś roj. Pščoły sadzilisia jej na ruku i pawiśli na jej dziŭnaju hroździu. Dziaŭčynka była ŭ nieapisanaj radaści i nawat prasiła mianie atkryć jej twar i šyju.
Usie našy źbiehlisia hladzieć. I zapraŭdy było na što hladzieć: maleńkaja dziaŭčynka z wyražeńniem samaho poŭnaho ščaścia na twary, a kruhom jaje i na jej niekolki tysiač pščoł!
My pryładzili nowy wulej. Ja pastawiŭ jaho i zlohku ŭdaryŭ dačku pa ruce. Uwieś roj asypaŭsia i ščaśliwa asieŭsia na nowaj sialibie.
Dziaŭčynka paśla kazała, što roj byŭ lohki, jak pierynka. Ale jej heto tolki zdawałosia, dobry roj wažyć funtoŭ šešć, abo siem, bo ů im bywaje kala dwadcaci tysiač pščoł.
Zahadka: Lacić ptach, cieraz Božy dach i kaže: „Bože, Bože, tut maja siła haryć“.[1]
Dźwie myšy. Pryjšła wažnaja, z miesta, myš da prostaj myšy.
Prostaja myš žyła ŭ poli i častawała hościu, čym była bahata: harocham, pšanicaj, jahadami. Wažnaja myš pahryzła i skazała:
— „Tamu ty i chuda, što žyćcio twajo biedniaje; prychadzi da mianie, pahladzi, jak my žywiem“.
Ot pryjšła prostaja myš u hości. Daždalisia jany
- ↑ Pščeła, cerkwa, świečki waskowyje.
