Sprečka statku.
Karowa, koń i sabaki zasprečalisia pamiž saboj, kaho z ich bolš haspadar lubić.
— Wiedamo mianie, kaže koń: ja jamu sachu i baranu ciahaju, drowy z lesu wažu; sam jon na mnie ů miesto jeździć: saŭsim prapaŭ-by jon biez mianie.
— Nie, haspadar mianie bolš lubić, — kaže karowa: ja ůsiu jaho siamju karmlu małakom.
— Nie, mianie, — kaže sabaka: ja jaho dabytak piłnuju.
Pasłuchaů haspadar hetu sprečku i kaže: kińcie darmo sprečacca: ŭsie wy mnie patrebny i kožny z was dobry na swaim miejscy.
Što dumaje sielanski koń. „Ot pryjdzie wiesna, rastaje śnieh na poli, i zaprahuć mianie ŭ sachu, kab arać ziamlu. A ů haračaje leto skosiać trawu na sienažaciach, i budu ja ciahać wazy s sienam. Pad wosień pryjdziecca wazić snapy ǔ humno.
A pajeduć haspadary kuplać i pradawać usiakaje dabro, to časam ceły dzień topčešsia pa hrazkaj darozi, pad daždžom, pat ściudzionym wietram. Zimoj staiš pa kaleni u šniahu, dzie niebudź u lesi, na marozi, tady, jak twoj haspadar siače drowy i nakładaje na woz. Hetak-to ǔsio majo žyćcio prachodzić u rabocie“.
Prykazki: Ūsio žywoje trudzicca. Nie haspadar patrebien kaniu, a koń haspadaru. Biez pracy žyć, tolki ziamlu ciažyć.
Sabaka i kostka. Nios raz sabaka pa kładcy, cieraz rečku, kostku. Zirk, a ŭ wadzie cień jaho. Hetak sama staić na kładcy i dziaržyć u zuboch kostku. Padumaŭ sabaka, što ǔ wadzie nia cień jaho, a druhi sabaka. Chacieŭ sabaka uchapić druhuju kostku — i druhoj nie ŭchapiǔ, i swaju ǔtapiǔ.
Prykazki: Na čužy karawaj, palcoǔ nie zahibaj. Nie hanisia za čužym, nia treba budzie płacić swaim.
