Hetak lubiǔ bajać stary dzied Zawała, — mnoha praǔdy, može zusim mała?..
Jak waŭki wučać swaich dziaciej.
Ja išoů pa darozie i pačuŭ kryk. Kryčaŭ pastušok. Jon bieh polem i na niekaho pakazywaǔ.
Ja pahladzieǔ i ūbačуů — pa poli biahuć dwa waŭki: adzin stary, druhi małady. Małady nios na plačoch zadušenaho jahnionka. Stary woŭk bieh zzadu.
Kali ja ǔbačyǔ waŭkoů, ja razam s pastuškom pabieh za imi, i my stali kryčać. Na naš kryk prybiehli ludzi s sabakami.
Jak tolki stary woůk ubačyů sabak i ludziej jon padbieh da maładoha, wychwaciǔ u jaho jahnionka,
pierakinuů sabie na plecy, i abodwy waŭki pabiehli chutčej i źnikli z wačej.
Tady pastušok pačaů raskazywać, jak było: s pieralesku wyskačyů wialiki woŭk, chapiŭ jahnionka, zadušyů jaho i panios.
Na sustreč wybieh waůčonak i kinuŭsia na jahnionka… Stary addaŭ niaści jahnionka maładomu, a sam ŭ lohku pabieh pobač; tolki jak pryjšła bieda, stary pakinuů nawučańnie i sam uziaů jahnionka.
Prykazka: „Pa što, woǔče, idzieš?“ — „A pa apošniaje“.
Wučony miadźwiedź.
Miadźwiedzi wielmi lohka prywykajuć da ludziej. Raskazywajuć, — u adnaho pana byů aswojeny miadźwiedź. Kuchar prywučyů miadźwiedźia pamahać sabie ǔ rabocie. Miadźwiedź nasiŭ wadu i drowy. Pry hetym, biaručy drowy, jon stanawiůsia dybkom, na zadnije łapy, a piarednimi braŭ achapku, jak čeławiek.
Kaliś, na Biełarusi, ǔ miastečku Smarhoniach była škoła ŭ katoraj maładych miadźwiedźioǔ nawučali tancawać pad muzyku i pakazywać roznyje štuki.
