Старонка:Niezabudka. Pieršaja paśla lemantara čytanka (1918).pdf/26

Pščołki.

Ot, razbudzilisia pščołki z zimowahosuu, pracierli wočki kasmatymi łapkami i zirnuli ŭ akonce.
Bačać pščołki, što soniejko świecić, što ŭsiudy ŭžo ciopła; wyjšli jany z wulla i palacieli da jabłynki.
„Ci nima ŭ ciabie jabłynka, čaho niebudź dla biednych pščołak? My cełu zimu haładali“.
— „Nie — kaže im jabłynka — wy prylacieli lišnie rana; maje kwietki ješče schawany ŭ pučkoch. Spytajcie ŭ wišni“.
Palacieli pščołki da wišni: „Mileńkaja wišeńka! ci nima ŭ ciabie kwietački dla biednych pščołak?“
— „Dawiedajciesia, daražeńkije, zaŭtra, — atkazała im wišnia; siahońnia ješče nima na mnie niwodnaj raspukšaj kwietački; a kali raspuściacca ja rada pawitataju miłych hościkaŭ“.

Sumnyje i hałodnyje pščołki chacieli ŭžo lacieć damoŭ, ažno pat kuscikam ubačyli skromnuju ciomna-siniuju krasačku; heto była praleska. Jana atkryła pščołkam swaju čaračku, poŭnuju wódaru i sałodkaho soku. Najelisia, napilisia pščołki i palacieli wiasioleńkije damoŭ.

Wiesnawaja pramowa ziemca da pščoł: „Pščołki, maje, wy raistyje, lacicie-ž wy za brod pa miod, u ščyryje bary pa žoŭty wosk, na lipačku pa pasyłačku.