паклаў чамаданы, а сам борздзенька падабраў сена з-пад каня, паправіў збрую, узяў лейцы, ускочыў у сані, выцягнуў з саломы пугу, махнуў ёю для рэзвасці і гукнуў:
- Но, арол!
Усё гэта ён зрабіў так быстра, што трудна было ўсачыць за рухамі. Відаць, завіхаўся ён так знарок, каб не даць свайму седаку апамятавацца і не выпусціць яго з рук.
Усё гэта ён зрабіў так быстра, што трудна было ўсачыць за рухамі. Відаць, завіхаўся ён так знарок, каб не даць свайму седаку апамятавацца і не выпусціць яго з рук.
Конік не дужа стараўся апраўдваць свой пачэсны тытул "арла". Ён уздыхнуў па-конску і, павольна ступаючы, павалок на касагорчык сані з седаком, яго чамаданамі і са сваім гаспадаром.
- Зацугляй каня, а то, глядзі, разнясе! - крыкнуў наўздагон селяніну другі фурманшчык, якому не ўдалося залучыць пасажыра.
Селянін хітра азірнуўся.
- Зацугляй сваю цешчу! - адказаў ён насмешніку.
Успаўзаючы то на адну, то на другую гурбіну і ныраючы ў іх, сані вышлі на роўную і болей уезджаную дарогу. Худы мышасты конік падбадзёрыўся, весела пырхнуў і сам пабег па сваёй ахвоце.
- І праўда: конік - арол, - пахваліў Лабановіч.
Настаўніку хацелася разгаварыцца са сваім фурманом. Селянін быстра павярнуў галаву да седака. Вочы яго праясніліся, панурасць і заклапочанасць зніклі з твару. Відаць, ён таксама ўзрадаваўся выпадку пагутарыць. Спадабалася, што сядок пахваліў каня і трапна выклікае на размову.
- Вы хто-ж будзеце? - лагодна запытаў селянін.
- Настаўнік, - адказаў Лабановіч.
- Настаўнік? - нібы здзівіўся селянін і яшчэ больш уважна паглядзеў на Лабановіча.
- Ведаеце, - сказаў ён, - я так і падумаў - напэўна, гэта новы настаўнік.
- А чаму вы так падумалі? І чаму новы?
Селянін паглядзеў на настаўніка.
- Ды вось мне так у думках цюкнула. Едзеце ў Верхань, а адтуль аднаго настаўніка, я чуў, забіраюць. Ну, думаю, напэўна, вы на яго месца.
