свінску? У святым пісанні напісана: «Якою мераю мерыце вы, такою адмерыцца і вам».
Айцец Кірыл слухаў, апусціўшы вочы, і стукаў пальцамі па стале.
— Вы яшчэ мала ведаеце мужыка, — спакойна адказаў а. Кірыл, — што-б вы мне ні казалі, я буду цвярдзіць сваё: мала білі мужыка!
— Вы зусім не тое гаворыце, што думаеце. Проста вы за нешта ўгневаліся на мужыка, — сказаў Лабановіч, смеючыся.
Саханюк маўчаў.
— А вы ведаеце, — прамовіў урэшце ён: — Нашых тутэйшых сялян ніхто нідзе начаваць не пускае.
— Хто не пускае?
— Другія мужыкі.
— Ды што-ж? Не спрачаюся, вашы мужыкі могуць быць і дрэннымі, але з гэтага не следуе, што і ўсе мужыкі нікуды нягодныя. Тая-ж самая паншчына, аб якой шкадуе а. Кірыл, псавала іх, бо, як пацвярджаюць факты, былі такія паны, што гналі сваіх мужыкоў і падбівалі іх на кражу ў сваіх суседзей-паноў.
На гэтым месцы гутаркі ўвайшла матушка. На яе твары была прыветная ўсмешка. Паздароўкалася, села і, звярнуўшыся да Лабановіча, запытала:
— Былі ў пісара?. Ну, як вы знаходзіце пісаранак?
— Прызнацца, я і не разгледзеў іх, бо мы вельмі мала былі там.
— А праўда, Саша — харошанькая?
Айцец Кірыл паморшчыўся і махнуў рукою. Лабановіч адказаў:
— Нічога сабе дзяўчына.
— Вось бачыце, шкада толькі, што вы ад нас далёка, а то-б зачасцілі за Алеськаю?
— А хіба тут няма каму гэтай справай заняцца? Вось мой калега, напрыклад?
Саханюк і бацюшка засмяяліся.
— Не, я ўжо зусім страціў там ласку, дзякаваць богу.
Айцец Кірыл засмяяўся яшчэ грамчэй.
— Наш настаўнік кажа: «Не на таго прасцяка напалі!» — сказаў ён.
— Апрача таго, я чуў, што ў яе жаніх ёсць ужо.
