Старонка:Maryja.pdf/10

Святы цясляр. Мятла з усходу
Над Віфлеемам - знак народу -
Шырокай пасмаю зайшла
І дзіўным бляскам заіграла.
Марыя з шляху не ўставала -
Марыя сына прывяла,
Адзіную тую дзяціну,
Што нам збавенне прынясла.
І, насвяцейшая, нявіннай
За грэх наш кары прыняла.
Непадалёку, ўскрай дарогі,
Авечак гналі пастухі
І іх пабачылі. Нябогу,
Матку з дзіцёнкам, узялі,
Ў сваю пячору прыняслі
І грамадой усёй убогай
Эмануіл імя далі.

Да ўсходу сонца, рана-рана,
У Віфлееме на майдане
Зышоўся люд і шапаціць,
Што пэўна штосьці з людзьмі будзе
У Іудзеі. Гаманіць
І моўкне люд. - О людзі! людзі! -
Хтось з пастухоў бяжыць, крычыць. -
Прароцтва ўжо Іерэмія,
Ісаія збылось, збылось!
У нас, у пастыраў, Месія
Радзіўся ўчора. - Загуло
У Віфлееме на майдане:
- Месія! Іісус! Асанна! -
І люд расходзіўся.
І ўраз
З Ерусаліма пад той час
Прыслаў загад цар Ірад люты.
І штось нябачана, нячута
На свеце сталася тады.
Яшчэ ў пялёнках дзеткі спалі,
Купель ім грэлі мацяры,
Намарна грэлі! Не купалі