і грызлі, але не выказвалі ніякага жадання ўцячы ў цемнату.
— Нешта яны ўжо вельмі ціснуцца да агню, — заўважыў Біл.
Генры, прысеўшы на кортачкі перад агнём, стараючыся прымасціць кафейнік з кавалкам лёду, кіўнуў галавой. Загаварыў ён толькі пасля таго, як сеў на труну і пачаў есці.
— Яны таксама сваю скуру берагуць, — сказаў ён. — Ведаюць, што лепш з'есці, чым яго самога з'ядуць. Сабак не ашукаеш. Біл паківаў галавой:
— Хто іх ведае!
Таварыш паглядзеў на яго з цікаўнасцю.
— Першы раз чую, каб ты сумняваўся ў іх розуме.
— Генры, а ты не заўважыў, як сабакі грызліся, калі Я карміў іх? — сказаў той, павольна разжоўваючы бабы.
— Так, тузаніны было больш, чым заўсёды, — пацвердзіў Генры.
— Колькі ў нас сабак, Генры,
— Шэсць.
— Дык вось... — Біл зрабіў паузу, каб надаць больш вагі сваім словам. — Я таксама кажу, што ў нас шэсць сабак. Я ўзяў шэсць рыб з мяшка. Даў кожнаму сабаку па рыбіне, і аднаму нехапіла, Генры.
— Няправільна падлічыў.
— У нас шэсць сабак, — абыякава паўтарыў той. — Я дастаў шэсць рыб. Аднавухаму рыбы нехапіла. Мне прышлося дастаць яшчэ адну рыбу.
— У нас толькі шэсць сабак, — сказаў Генры.
— Генры, — казаў далей Біл, — я не кажу, што ўсе былі сабакі, але толькі іх было сем.
Генры перастаў жаваць, паглядзеў праз агонь на сабак і пералічыў іх.
— Зараз там толькі шэсць, — сказаў ён.
— Я бачыў, як адзін уцёк па снезе, — са спакойнай настойлівасцю адказаў Біл. — А было іх сем.
Генры зірнуў на яго са спачуваннем і сказаў:
— Хутчэй-бы нам з табой дабрацца да месца.
— Гэта як-жа разумець?
