наносіў удары з трапнасцю і імклівасцю змяі, раскруціўшай свае кольцы.
Скот рэзка ўскрыкнуў ад нечаканасці і схапіў пракушаную руку здаровай рукой. Мэт уголас вылаяўся і падскочыў да яго. Белы Клык адпоўз назад, увесь натапырыўшыся, вышчараючы зубы і пагражаюча пазіраючы на людзей. Цяпер яго ўжо напэўна чакаюць пабоі, не менш страшныя, чым тыя, якія даводзілася цярпець ад Прыгажуна Сміта.
— Што вы робіце, раптам закрычаў Скот.
Мэт кінуўся ў дом і выбег назад са стрэльбай у руках.
— Нічога, — павольна адказаў ён, стараючыся гаварыць спакойна. — Хачу толькі выканаць сваё абяцанне. Сказаў, што застрэлю сабаку, значыць, застрэлю.
— Не, вы гэтага не зробіце.
— Не, зраблю! Вось убачыце.
Цяпер надышла чарга уідона Скота уступацца за Белага Клыка, як уступаўся за яго раней укушаны ім Мэт.
— Вы самі прапанавалі выпрабаваць яго, дык выпрабуйце. Мы-ж толькі пачалі, нельга адразу кідаць справу. Я сам вінават. І... паглядзіце на яго!
Выглядаючы з-за вугла дома, ярдаў за сорак ад іх, Белы Клык рыкаў з такой лютасцю, ад якой стыла кроў у жылах, але рык гэты адносіўся не да Скота, а да паганятага.
— Ну, што вы на гэта скажаце?
— Няхай я буду пракляты на векі-вечныя! — усклікнуў здзіўлены паганяты.
— Бачыце, які ён разумны! — спяшаючыся казаў далей Скот. — Ён не горш нас з вамі разумее, што такое агнястрэльная зброя. Адразу відаць, што сабака недурны. Трэба толькі даць яму магчымасць выявіць свой розум. Пакіньце стрэльбу.
— Добра. Давайце паспрабуем, — і Мэт прыставіў стрэльбу да штабеля дроў. — Ну, што вы на гэта скажаце! — усклікнуў ён у тую-ж хвіліну.
Белы Клык супакоіўся і пакінуў бурчэць.
— Варта яшчэ раз паспрабаваць. Сачыце за ім.
Мэт узяў стрэльбу — і Белы Клык зноў зарыкаў. Мэт адышоў ад стрельбы — вышчараная пашча Белага Клыка зноў закрылася.
