nie haspadaravańnie? Kapać nia ŭmieju, žabravać stydajusia. Viedaju, što zrabić, kab pryniali mianie ŭ svaje damy, kali adymuć ad mianie haspadaravańnie. Dyk paklikaŭšy paasobku daŭžnikoŭ svajho pana, skazaŭ pieršamu: skolki ty vinien majmu panu? Toj skazaŭ: sto mierak alivy. Jon-ža skazaŭ jamu: biary svaju raśpisku, siadaj zaraz i pišy: piaćdziesiat. Paśla skazaŭ druhomu: A skolki ty vinien? Toj adkazaŭ: sto mier pšanicy. Skazaŭ jamu: vaźmi svaju raśpisku i napišy vosiemdziesiat. I pachvaliŭ pan niahodnaha haspadara, što dahadliva pastupiŭ, bo syny hetaha śvietu bolš dahadlivyja ŭ svaich spravach, jak syny śviatła. A ja vam kažu: zdabyvajcie sabie pryjacielaŭ z niespraviadlivaha bahaćcia, kab pa śmierci pryniali vas u viečnyja sialiby.
(Łuk. 16, 1—9).
