biema Boha, bo Boh pierš palubiŭ nas. Kali-b chto skazaŭ, što lubić Boha, a nienavidzieŭ-by svajho brata, toj łhunom jość. Bo chto nia lubić brata svajho: katoraha bača, Boha: katoraha nia bača, jak-ža moža lubić? I my majem ad Boha hety zahad, kab toj, chto lubić Boha, lubiŭ i brata svajho.
(1 Jan 4, 8—21).
II.
U heny čas skazaŭ Jezus svaim vučniam: budźcie miłasernyja, jak i Ajciec vaš jość miłaserny. Nia sudzicie, i vy nia budziecie sudžany. Nie asudžvajcie, i vy nia budziecie asudžany. Adpuščajcie, i vam budzie adpuščana. Davajcie, i vam budzie dadziena: mieru dobruju, i ŭcisnutuju, i stresienuju, i z koptaram daduć na vašaje łona. Bo tej-ža mieraj, jakoj mierycie, budzie vam admierana. I skazaŭ im prypovieść: ci moža ślapy vieści ślapoha? Ci-ž nie abodva ŭvalacca ŭ jamu? Vučań nia jość bolšy za vučyciela, i daskanalnym kožny budzie, kali budzie jak jaho vučyciel. A što-ž ty bačyš pylinku ŭ voku brata tvajho, a belki, što jość u voku tvaim, nia bačyš? Abo jak možaš skazać bratu tvajmu: bracie, pazvol, vykinu pylinku z voka tvajho, kali sam u svaim voku nia bačyš belki? Kryvadušny, vykiń śpiarša belku z voka svajho, a tady ŭbačyš, jak vyniać pylinku z voka tvajho brata.
(Łuk. 6, 36—42).
