ciaj, ubačyŭ druhich, što stajali biez raboty na rynku i skazaŭ im: idziecie i vy ŭ moj vinahradnik i što budzie naležycca, dam vam. Jany pajšli. I ŭznoŭ vyjšaŭ kala hadziny šostaj i dzieviataj i zrabiŭ taksama. I vyjšaŭ kala adzinaccataj i znajšoŭ inšych, što stajali i skazaŭ im: čaho vy tut staicio ceły dzień biez raboty? Kažuć jamu: bo nas nichto nie naniaŭ. Kaža im: idziecie i vy ŭ moj vinahradnik. A kali nastaŭ viečar, skazaŭ haspadar vinahradnika svajmu ekanomu: paklič rabotnikaŭ i addaj im płatu, pačaŭšy ad apošnich až da pieršych. Dyk kali padyjšli tyja, što byli pryjšoŭšy kala hadziny adzinaccataj, atrymali pa denaru. A pieršyja padyjšoŭšy dumali, što atrymajuć bolej, ale i jany atrymali pa denaru. A ŭziaŭšy, narakali na haspadara i kazali: hetyja apošnija adnu hadzinu pracavali, a ty ich zraŭniaŭ z nami, katoryja pieranieśli ciažar dnia i śpieku. A jon, adkazvajučy adnamu z ich, skazaŭ: druža, ja nie rablu tabie kryŭdy, ci-ž nie za denar sa mnoj ty zhadziŭsia? Vaźmi, što tvajo i idzi, a ja chaču i hetamu apošniamu dać jak i tabie. Ci-ž nie mahu ja zrabić taho, što chaču? Ci-ž złosnym jość voka tvajo, što ja dobry? Tak apošnija buduć pieršymi, a pieršyja apošnimi. Bo mnoha jość paklikanych, ale mała vybranych.
(Mat. 20, 1—16).
