Гэта старонка не была вычытаная
Łazar stohnie ad muki,
Ŭ ranach nohi i ruki, —
Bahaču-ž nie ŭ dakuki.
Sam skranucca nia može,
Ŭsia parwana adzioža.
Ŭsio ŭzdychaje: moj Bože!
Bahač, jdučy s swiatlicy,
Dzie tak Łazar slazicca,
Wokam kinuć baicca.
Z hetkim sercam cehlanym,
Pychaj čornaj ubranym,
U toj bok ani hlanuŭ.
Łazar wočy padnosie,
Jak kaleka ŭ biadocie,
Hetak žałasna prosie:
