kóło — kóły); pán — paný; bába — babula; ciótka — ciótačka; cháta — chacínka; ziéleń — zialóny — zielanína.
Wypisać słowy, ŭ katorych udareńnie było-by, ličučy ad kanca, na pieršym skałdzi, na druhim, na trejcim, na čaćwiortym i t. d.
7. J na pačatku słoŭ i składoŭ pišecca tolki pierad hałosnymi.
Julka. Januk. Jedu. Jablyk. Jahada. Jon. Pryjemny. Jaje. Twaje. Skidaješ swaje ciesnyje boty. Dajeć, myjeć, bjeć, pjeć. Kabieta majeć małoje dziciatko.
Pierad y nikoli j nia pičecca, Paśla y jaho pisać možna: kryj, myj, wyj, ryj.
Na kancy słoŭ i składoŭ j pišecca tolki paśla hałosnych: bij, daj, maj, lij, kij, wij, dalej, bližej, jaśniejšy, walniejšy, ciamniejšy, chawajcie, wartujcie, uwažajcie.
Dyktoŭka:
Čyj heta jabłyk? Wostraja ihła. Hniłyje jabłyki. Dobryje dzieci. Pajedziem ławić rybu. Strašnyje sny śnilisia jamu. Rataj pajšoŭ arać. Zrabiłosia ciamniej. Jurka dajeć mnie jajki. Jaśka budujeć chatku. Ej, małojče! Babula bajeć bajki. Jej treba pamyć dajnicu i padaić karowu. Ja hetaho nia wiedaju, Ihołka cienkaja. Piej swaje pieśni. lhnatka pojdzie u škołku. Nie paziraj na mianie. Usio adžywaje pad soniejkam. Ja šlu maje napiewy błakitnamu niebu. Jon pajšoŭ da lesu pa jahady. Jana ščyraja. Wajdzi ŭ chatu. Pabiahu abarwanaja, hałodnaja ŭ rodnuju biednuju wiosku. Maładyje lety chutka minajuć. Ziamielka syraja ŭsich pryjmieć. Izabelka astałasia adniusieńkaja. Jak majucca twaje baćki? Čaho ty baišsia? ci swaich nie spaznaŭ? Swoj swajmu pawinien pamahać. Ihryšče dobra ŭdałosia.
8. Miakkije ć, dź, ń, ś, ź nikoli nia pi-
šucca pierad hałosnymi. Zamiest ich u takich prypadkach pišem ci, dzi, ni, si, zi.
ć — ci:
sieć — u sieciach
liść — liściem
krucić — krucicie
wazić — wazicie
Moj baćka hareć pad lesam. Cełaje cieło ŭ ranach. Cikawaje cieła. Ciesna sidzieć na hetaj ćwiordaj łaŭcy. Maci lubić syna. Ćwituć drewy, krasujuć trawy. Ptuška lacić u ciomny les. Ciotka miesić ciesto. Stal kawać ciažka. Heta — nać buračanaja. Kici, kić, katok! Jak baćki twaje majucca?
dź — dzi:
siadź — sidzieć
hladź — hladzieć
dźwiery — dzira
ledźwie — ludzi.
Čeławieče, nia jedź hetaj darohaj, bo nie dajedzieš, dzie treba. Adčyni dźwiery. Dziciaci treba dać małaka. Hdzie-ž tabie na miadźwiedzia: ledźwie ciahnieš nohu! Ludzi sidziać na ławach. Siadźcie za stoł i jadzicie zacirku. Nie hladzi, što kapota ŭ łatach. U sadzi rastuć drewy. Dzieci bajacca wiedźmy, choć jaje nima na świeci.
ń — ni:
koń — koni
cień — cianiok
dzień — dzianiok
aleń — na aleniach.
Kamień na kamiani, pad kamianiem kamień. Hetaja panienka — niemka. Adzin koń bieły, a druhije koni — čornyje. Pani kliče panienku. U haračy dzianiok dobra sidzieć u ciańku. Aleń maje rohi. Astałasia adna — adniusieńka. Balać wočy ad biazsonnicy.
ś — si:
kaśba — kasić
prynieś — jon pryniasie
prośba — prasi
pawieś — jany pawiesiać,
