z jaje"! I zaraz-ža duch wyjšaŭ z jaje i dziaŭčyna pierastała waražyć.
A pany taje dziaŭčyny, ubačyŭšy, što stracili ŭwieś dachod, jaki jany mieli z jaje waražby, abwinawacili apostałaŭ pierad uładami, što jany pašyrajuć nowuju nawuku i buntujuć narod. Ułady taho horadu zahadali ŭziać Paŭla i Sylu, ubičawać ich i pasadzić u ciamnicu.
Kali jany siadzieli ŭ ciamnicy, paŭstała wialikaje ziemletrasieńnie, tak što dźwiery paadčynialisia sami. Wartaŭnik, ustaŭšy zo snu i hlanuŭšy, što dźwiery paadčyniany, byŭ peŭny, što wiaźni paŭciekali i bajučysia kary, chacieŭ sam siabie prabić miačom. Ale Pawał zakryčaŭ na jaho, kažučy: „Nie rabi sabie ničoha drennaha, bo my tut usie". Tahdy wartaŭnik zaświaciŭ ahoń i prakanaŭšysia, što sapraŭdy ŭsie jość u ciamnicy, upaŭ apostałam da noh i prasiŭ ich zajści da jaho ŭ dom. Tam abmyŭ ichnyja rany, słuchaŭ nawuki ab Chrystusie i pryniaŭ chrost.
Nazaŭtry ŭradaŭcy taho horadu, dawiedaŭšysia, što Pawał i Syla mieli rymskaje hramadzianstwa, i što jany biaspraŭna zahadali ich bičawać. pryšli, pieraprasili ich i wypuścili na wolu.
Pawał i Syla, raźwitaŭšysia z nawiernutymi chryścijanami, śkirawalisia ŭ susiedni horad Tessaloniki (siońnia Saloniki). Tutaka praz try dni Pawał nawučaŭ u žydoŭskaj bažnicy, wykładajučy św. Pisańnie, asabliwa tyja praroctwy, dzie hawarylasia ab Mesyjašy. Pawał wykazwaŭ na padstawie St. Zakonu, što Mesyjaš pawinien byŭ ciarpieć, umierci, a potym uwaskresnuć i što hetym Mesyjašam jość Jezus. Mnoha žydoŭ, słuchajučy nawuk św. Paŭła, uwieryła ŭ Jezusai pryniało takža chryścijanstwa i šmat hrekaŭ. Ale niekatoryja žydy padburyli narod prociŭ chryścijań, narod kinuŭsia na apostałaŭ i paciahnuŭ ich da ŭładaŭ, kažučy, što jany niespakoj pašyrajuć pa świecie, što nie pryznajuć rymskaha cezara, a tolki inšaha karala — Jezusa. Nia chočučy naražać chryścijan na praśled, Pawał unočy pakinuŭ Tessaloniki i śkirawaŭsia ŭ Ateny.
Ateny sławilisia tahdy z wialikaj wučonaści i achwoty da ŭsialakich nowych nawukaŭ. A Atenach Pawał nawučaŭ nia tolki žydou u ichnych škołach, ale tak-ža wioŭ hutarki z tamašnimi filozofami i wykładaŭ im swaju nawuku. Atenskija wučonyja zacikawilisia nowaj nawukaj św. Paŭła i, chočučy dawiedacca ab jahonych pahladach, zawiali jaho ŭ Areopah, abo najwyšejšuju nawučnuju ŭstanowu, dzie źbiralisia i wiali hutarki ludzi wučonyja, palityki i filozofy.
Pawał, staŭšy pasiarod Areopahu, padniaŭ ruku uwierch, dajučy znak, kab uwažali i pačaŭ takuju pramowu: „Hramadzianie Atenaŭ, z usiaho widžu, što wy bolš nabožnyja ad
