Pačuŭšy hetyja słowy, Ananijaš upaŭ i tut-ža pamior. Maładziany, jakija tam byli, wyniaśli jahonaje cieła i pachawali.
Praz try hadziny paśla hetaha pryšła tudy Safira, ničoha nia wiedajučy ab tym, što stałasia. I spytaŭsia ŭ jaje Piotr: Skažy mnie, žančyna, ci wy za stolki pradali ziamlu?" Jana-ž adkazała: „Tak, za stolki". A Piotr kaža jej: „Našto wy zhawarylisia, kab kusić Ducha Božaha? Woś la dźwiarej stajać tyja, što pachawali twajho muža, jany i ciabie wyniasuć" I zaraz-ža Safira ŭpała la noh jahonych i skanała, a tyja maładziany, jakija ŭ hety čas uwachodzili ŭ chatu, uziali jaje i pachawali kala muža.
Hety wypadak zrabiŭ na ŭsich chryścijanaŭ wialikaje ŭražańnie i aharnuŭ usich wialiki strach pierad Božaj mocaj.
A praz ruki apostałaŭ dziejalisia roznyja znaki i cudy ŭ narodzie. Wieručych u Chrystusa prybywała štoraz bolej, jak mužčyn tak i žančyn, wiera ich była takaja mocnaja, što wynasili swaich chworych na wulicy, kłali ich tam i čakali, pakul nia budzie prachodzić tudoju Piotr, kab choć cień jahony ŭpaŭ na chworaha i kab chwory takim paradkam pazdarawieŭ. Mnoha chworych pad dziejańniem łaski Božaj i cudatworčaj mocy apostałaŭ zdarawieła. Niaśli chworych nia tolki z Jeruzalimu, ale i z susiednich miestaŭ i wiosak, adusiul išli ludzi, niasučy swaich chworych i apanawanych złym duchami ŭsie jany byli azdaroŭleny.
U pleršych chryścijanaŭ my spatykajem supolnaść majemaści, ale heta supolnaść była asnowana nie na baraćbie klasaŭ, a na spahadnaści da biednych. Pry hetym taja supolnaść była nie prymusowaja, a dabrawolnaja: chto chacieŭ pradawać swaju majemaść i dzialić hrošy pamiž biednymi, toj pradawaŭ i dzialiŭ, a chto nie chacieŭ, toj moh zatrymać dla siabie i dalej karystacca jeju. Hetu supolnaść chryścijanskuju, jakaja i pa siańniašni dzień isnuje ŭ manastyroch, treba adrožniwać ad ciapierašniaj kamuny, wydumanaj Marksam i Leninym, jakaja nie pryznaje ni Boha, ni dušy, ni Chrystusa, znosić usiakuju relihiju, a tak ža ludzkuju swabodu, a ŭsie zahadywaje rabić pad prymusam.
Ananijaš i Safira mahli byli astawić sabie ŭsie hrošy, wyručanyja za ziamlu, ale jany zatatli čaść dziela swajej prahawitaści, a tolki čaść addali ŭ kaścielnuju kasu. Hetakim niahodnym sposabam jany chacieli zdabyć dla siabie dobruju sławu, jak pabožnych chryścijanaŭ, a razam z hetym karystacca z swaich hrošaj i - jak ludzi biednyja - tak-ža z tych, jakija ludzi składali na ruki apostałaŭ. Za hetu swaju krywadušnaść, prahawitaść, a razam z hetym i falšywuju pabožnaść jany byli sroha pakarany.
Choć Sanhedryn zabaraniů apostałam pašyrać Chrystowu nawuku, adnak apostały nie pasłuchali hetaj niesprawiadliwaj zabarony i dalej nawučali ab Chrystusie, čyniačy pry hetym mnoha cudaŭ. Dziakujučy nawučańniu i wialikaj rupnaści
