i nawat uspaminać imia Jezusa. Ale na heta Piotr i Jan adkazali z tej samaj stojkaściaj: "Rassudziecie sami, ci budzie sprawiadliwa pierad Boham, kab my was bolej słuchali, jak Boha, bo my nia možam maŭčać ab tym, što my bačyli i čuli".
Rada, pryhraziŭšy im jašče raz, puściła ich, bo nie mahla ich karać, bajučysia narodu, bo narod sławiŭ apostałaŭ za azdaraŭlennie kulhawaha čaławieka.
Widzim, jakuju wialikuju pieramienu zrabiŭ Duch św. u dušach apostałaŭ! Tyja što daŭniej bajalisia padyjści da asudžanaha Jezusa i nawat pierad słuhami adrakalisia ad jaho (Piotr), ciapier z wialikaj adwahaj nawučajuć u światyni i nawat pierad sudom nie bajacca baranić swajho Wučyciela i pryznawacca da jaho.
Pieršyja chryścijanie dobra pomnili Jezusa Chrystusa, jaho cudy, nawuki, śmierć i ŭskrašeńnie — i dziela taho žyli ŭ wialikaj jednaści, jak braty i siostry. Zdawałasia, što ŭ chryścijanskaj hramadcy było adno serca i adna duša. Žyli jany wielmi prosta, adkidajučy ŭsialakuju roskaš. Nichto nie nazywaŭ swaim taho, što mieŭ, ale ŭsio ŭ ich było supolnaje. Kali chto byŭ bahaciejšy, pradawaŭ swaju majemaść i wyručanyja hrošy prynosiŭ da apostałaŭ, a tyja razdawali biednym, asabliwa ŭdowam i sirotam, skolki kamu treba było: zatym pamiž chryścijanaŭ nia było takoha hora i biady, jakaja była pamiž pahancami.
Pieršyja chryścijanie štodnia źbiralisia na malitwu abo ŭ Jeruzalimskaj światyni (bo jašče swaje nia mieli), abo ŭ prywatnych damoch adpraŭlali nabaženstwa i pryjmali ŭčaście ŭ łamanni chleba. Apostaly stajali na čale ŭsiaho žyćcia chryścijanskaha, jany byli pawadyrami i wučycielami hetaj pieršaj hramadki wieručych, jany raskazwali ab žyćci, cudach i nawucy Chrystusa, pieradawali swaim nastupnikam usio toje, što jany widzieli i čuli, a łaska Božaja i Duch światy byŭ wa ŭsich.
Ale ŭ tym časie zdaryŭsia wypadak, jaki świedčyŭ, što ŭžo i tahdy byli pamiž chryścijanami wyradki.
U Jeruzalimie nawiarnułasia na chryścijanstwa dwoje ludziej - muž i žonka, muž i žonka, nazywalisia jany Ananijaš i Safira. Jany pradali swajo pole, ale čaść wyručanych hrošaj zatrymali sabie, a tolki čaść Ananijaš zanios i addaŭ apostałam, kažučy, što addaje ŭsie hrošy. A Piotr adazwaŭsia da jaho i kaža: „Ananijaš, čamu heta djabał skusiŭ twajo serca, što ty sałhaŭ pierad Ducham św. i zataiŭ čaść hrošaj wyručanych za pole? Bo moh ty jaho nie pradawać, a kali pradaŭ, dyk moh astawić dla siabie ŭsie hrošy. Jakža-ž ty moh adważycca na takuju reč? Ty nia pierad ludźmi sałhaŭ, ale pierad Boham".
