Lubicie, dzietki, husaczak, bo na ich poduszkach spicio; lubicie mużykoŭ iszcze bolsz, bo z ich pracy żywiecio.
._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_11.png){kind=small}
Ryżaja.
Jeulka mieła ryżyje wałosiki, jak ahoń ziechacieli na słoney Jeuliny toustyje kosy. Ni baćka, ni maci, ni adna z ciotak nie mieli takich wałasoŭ. Tamu tak dziwawalisia ludzi pa kom paszła Jeŭka. Maci nie wielmi była rada, szto daczka, adzinaczka i ryżaja Ale sztoż rabić? Maŭczała. Czasto susiedki pahawarywali: „Wo-to! tabie, kumaczka, Boh daŭ dziciatko ryžoje! na nikoho nie pachożu majesz daczku. Ryżankaja, jak lisiczka. Nie padchodziać, nie padchodziać takije wałosiki dla dzieŭczyny!“
— „A sztoż ja winawata!“ Atkazwała Jeulina maci.
Za siełom daloko, daloko, aż pad lesam żyli Jeuliny baćki. Baćka byŭ leśnikom, pilnawaŭ lesu kazionnaho.
Jeulka nikoli nie chadziła da wioski, bo dzieci z jaje śmijalisia, abzywali „ryżaju“. Nie chacieli hulaci; kryczali za jaje śledam: „Idzi, idzi ryżaja!“
Padrasła Jeulka. Treba było isci wuczycca. Kupiŭ baćka kniżki, zoszyty, uziaŭ Jeulku za ruku i pawien da wuczyliszca.
