дзем чуць, як нас будуць шукаць і як цётка плакаць будзе.
Вінцусь. Але ж у адрыне пацукі.
Зюк. Што ты кажаш?
Вінцусь. Праўда. Анадай Палінар накладаў рэзгіны, - аж тут як ні выскачыць з-пад сена пацук, як ні пісне, як ні паляціць ды мне пад ногі скок! Аж я напалохаўся. Вось такі (паказуе, расставіўшы рукі) пацук!
Зюк. А... Гэта горш: з пацукамі не жарты... (Задум.) Бай! Не ўсё згублена. Ведаеш, дзе схаваемся - на вёсцы, у нашай старой нянькі Алены. Помніш, як яна нас шкадавала?
Вінцусь.. А Алена нікому не скажа?
Зюк (з пагардай). Алена - скажа! Ого - Алена скажа, выдумаў! Яна нас яшчэ мёдам частаваціме кожны дзень, бо ў яе сына калоды...
Вінцусь.. Во, гэта мне лепш падабаецца, чым Амерыка і пацукі ў адрыне, прынамсі, мёду наядзімося. Аднак... Цётка нас замкнула і ключ забрала, - як жа мы ўцячом?
Зюк (паказуючы на вакно). А во: прыставім стол і фю-ю на другі бок!
Вінцусь.. Не высака тут?
Зюк.. Э, глупства. Я адзін выскачу, а табе прыстаўлю драбіну, і будзеш на волі.
Вінцусь (радасна). Слаўна прыдумана. Дай жа я табе памагу. (Разам з Зюкам прымаюць усё са стала і падстаўляюць яго пад вакно.) Ну, лезь! (Зюк праз стол узлазіць на падаконніцу і праз шыбу глядзіць уніз.) Што, як?
Зюк.. Не, не выскачыш, - высака занадта, небяспечна.
Вінцусь (узлезшы на стол, глядзіць праз вакно). Высака.
Зюк (злезшы на стол з вакна, хмарна). Высака... (Паўза.)
