(уздрагвае) помніш тых бедных дзетак ангельскага караля, аб каторых мы чыталі?..
Зюк. Помню, помню. Гэта страшна… Папраўдзе, гэта кепская гісторыя — за кару сядзець пад замком. Можа, і праўда лепш было б вучыцца… (Кароткая паўза. Вінцусь зноў выцірае слёзы. Зюк у задуме апусціў галаву, аж раптам, ускочыўшы, кажа.) Слухай, Вінцусь. Пышны плян… Ведаеш, да чаго я дадумаўся?'.
Вінцусь (сумна паднімаючы галаву). Што ж?
Зюк. А вось: дай адразу сабе паможам і цётцы адудзячым за яе дабрату…
Вінцусь. Якім спосабам?
Зюк. Уцякаючы адгэтуль. Хай тады цётка нас пашукае. Што яна скажа, як татка, прыехаўшы, запытаецца: «Дзе хлопцы?» — «Няма…» — «Як няма, чаму няма?» Што яна адкажа, га? Добра?
Вінцусь. Добра. А куды ўцячом?
Зюк. Пытанне! У Амерыку, вось куды. Будзем ездзіць тамака сабе на мустангах і лавіць баволаў, хадзіць па сцежцы вайны, паліць люльку згоды, спаць пры агні, закрыўшыся самбрэрас…'.
Вінцусь. Аднак гэта не так проста туды ўцячы.
Зюк. Фю-ю! Нічога лягчэйшага: на першай станцыі сесці на чыгунку і — проста да мора, а там схавацца ў бочку або ў вугаль на параходзе, і праз дзесяць дзён будзем у Амерыцы.
Вінцусь. А да станцыі як?
Зюк. Як-як?
Вінцусь. Ну, як да станцыі дастанемся? Трэба будзе ісці праз лес, а ў лесе нас ваўкі папераймаюць.
Зюк (разачаравана сядае на крэсла). Але, ваўкі, — праўду кажаш: гэта не саўсім бяспечна. Але… Мы і не будзем уцякаць у Амерыку, схаваемся толькі дзе-нібудзь.
Вінцусь. Дзе?
Зюк. Дзе? У адрыне пад сенам. Прынамсі, бу-
