łarus pačnie damahacca nawat reformy ŭ kaściele. Chaj žyćcio pływie swaim karytam… Nia treba budzić ducha samabytnaści, bo heta tymčasam niebiaspiečna dla jednaści Kaścioła… Što tut sprawiadliwa, a što nie?… Pakiń!… Pakiń, bracie, swaje dumki! Ty lubiš Biełaruś? Miłaść twaja nieščaśliwaja. Kryjsia ty z jeju. Bojsia jaje akazać, bo heta moža dać uron dla niejkaj palityki, wiedzienaj u imia praŭdy(!) Ja musić zbłudziŭ. Što-ž ja zrablu, kali lublu tak dušu biełarusa. A widžu jaje i paznaju ŭ inšym šmat światle, čym druhija. Ja mušu pakinuć toje, što ŭjełasia ŭžo ǜ majo serca!
Nu, budu bicca ciapier z… swaimi dumkami. Mo‘ biełaruskaja muza iznoŭ budzie sa mnoj. Začnu pisać.
Kab jak wyleźci z hetaha błudnaha kołca, staŭlu sabie taki paradak: 1) Słuchać probašča ŭ tym, što datyča čysta nacyjanalnaj prapahandy — značyć pakinuć bajki, pieśni i nawat haworki ab biełaruščynie… Ci ja wytrywaju?! 2) Treba zaraicca z druhimi siabrami. 3) Pisać na-nowa dzieńnik, kab było dzie dumku pakinuć. Maŭčać i bolš dumać.
17.IV. Čas pływie… Miž mnoj i probaščam tymčasam znosiny nibyto dobryja, ale čujecca niešta anormalnaje. Majo błudnaje koła jašče bolš ścisnułasia. Ci-ž mnie možna wytrywać: ani słoŭca nikomu?… Ale-ž ja słowa daŭ nie hawaryć ab Biełarusi, nia wučyć nowych pieśniaŭ, kab nia zbudzić ruchu. A tut mianie pytajuć, — što rabić? Kažu prosta: „mnie zabaroniena hawaryć ab hetym“. Takaja haworka jznoŭ uwodzić u toj kruh, katory zawiazaŭsia… A jak tut nie zapiajać rodnaj piaśni, kali prosiać?! I śmiech i hrech!… Až wo‘ našoŭ ja zniačeŭku wychad z błudnaha kruhu. Jak chto
