шчаслівейшыя: з імі ты гаворыш; толькі адзін я не маю гэтай ласкі.
Юлія. Скажу пану шчыра: я іх не баюся і рада з імі сустракацца; але пан... прызнаюся... пан здаецца мне небяспечным, і з гэтай прычыны я мушу ўхіляцца яго.
Кароль. А чаму ж я небяспечны для цябе?
Юлія (сарамліва, праз сілу). Бо... бо...
Кароль (бярэ яе за руку). Што ж? На Бога заклінаю цябе, дакажы.
Юлія. Бо... бо... пан здаецца мне вельмі мілым, пан мне падабаецца.
Кароль. Ты не паверыш, як я за тваю шчырасць удзячны табе! Ах! Югася! ведай жа, што і я цябе люблю! вельмі люблю...
Юлія. Тым горай для нас, і тым больш не павінны мы сустракацца.
Кароль. Чаму ж?
Юлія. Нашто ж нам гэтае дарэмнае каханне? Пан мяне не возьме; а я не веру, каб такая шляхетная постаць магла таіць у сабе сэрца, здольнае пакрыўдзіць бедную дзяўчыну.
Кароль. О Югася! чаму ж ты не радзілася роўнаю мне?
Юлія. І што ж бы тады было?
Кароль. Аніякага вагання!.. Ахвяраваў бы табе сваю руку: бо сэрца маё, ад першага спаткання, запалонена табою.
Юлія. Даруй, пан, але я не вельмі таму хачу верыць. Мужчыны заўсёды так штораз новых здабыч прагнуць... так яны здрадлівы!..
Спеў
№ 6
Мужчына кожнай сочыць след,
Бландынкі ці брунеткі;
Любіць усіх прыгожых — мэт
Дзяўчыны і кабеткі.
Ўздыхае дотуль, слёзы лье,
Аж сэрца не падстрэліць;
Праз хвілю, глянь!., той хітры змей
Ўжо з іншай любасць дзеліць.
