Гэта старонка не была вычытаная
Сцэна III
Юлія і камісар
Юлія.
№ 2
Як вясна свет асвяціла,
Гоніць сон з сябе зямліца;
Ад вясенняй ласкі мілай
Ўсё смяецца, весяліцца;
Птушка песняй шчабятлівай
Славіць сонца над палянкай,
Апяваючы жычліва
Свайго мілага каханка;
Толькі ж мне журбуе сэрца,
Гэтай радасці не знае,
Да мінулых дзён імкнецца
І баліць, баліць без краю.
Камісар.
Ах, каго так ты ўзлюбіла,
Што запела гэтак міла?
Юлія.
Так не ўходзе, пан дабродзей,
Падслухоўваць, як злодзей.
Камісар.
Калі тут на адзіноце
Жаласліва так спявае, −
Песняй сэрца разахвоціць
І мне лёс мой разгадае.
Юлія.
Калі я на адзіноце
Думку думаю аб любым, −
Ён, як жораў на балоце,
Ладзіць, быццам хоча згубы.
Камісар.
Мая Югаська!
Ціпачка, краска!
Мой ты мігдалік!
