čytać i pisać možna? Jano dobra, a nawet i treba znać susiedzkuju mowu, ale najpierš treba znać swaju. Pieradumaŭšy ǔsio heta, ja, bratcy, adwažyǔsia napisać dla was siakija-takija wieršyki: chto jich spadabaje, tamu dziakuj! a chto padumaje lepš i bolš napisać, tamu čeść wiečnaja i ad žywych ludziej i ad baćkawych kaściej! A pisać, jość šmat čaho!
S pradwieku, jak naša ziamielka z Litwoj złučyłasia, tak i s Polšaj zjadnałasia dobrawolnaja, dyk usio jaje „Biełarusiaj“ zwali, i nia darmaž heta! Nie wialikaja, nie małaja, nie čyrwonaja, nie čornaja jana była, a biełaja, čystaja: nikoha-nia biła, nia padbiwała, tolki baraniłasia.
Šmat było takich narodaǔ, što stracili najpierš mowu swaju, tak jak toj čaławiek prad skananiem, katoramu mowu zajmie, a potym i susim zamiorli. Nia pakidajciež mowy našaj biełaruskaj, kab nia umiorli! Paznajuć ludziej ci pa adiežy, chto jakuju nosie; otoż haworka[1], jazyk i jość adzieża dušy.
Užo bolš jak piaćsot hadoǔ tamu, da panawańnia kniazia Witenesa na Litwie, Biełaruśija[2] razam z Litwoj baraniłasia at kryžackich napaściej i šmat miestaǔ, jak Połack, pryznawali nad saboj panawanie kniazioŭ Litoŭskich, a pośle Witenesa Litoǔski kniaź Giadymin złučyǔ susim Biełarusiju[3]
