jakby wot ciapier pisałasia. Uwidzieǔszy heta ja časta dumaǔ: „Božež, moj Bože! štož my za takije biazdolnyje? — Jakajaś maleńkaja Bułharyja — žmienia taho narodu — jakijaść Charwaty, Čechi, Małarusy[1] i druhije pabratymcy našyje i rožnyje čužyje, žydy majuć pa swojmu pisanyja i drukawanyja ksionžački i gazety, i nabožnyja i śmiešnyja, i sloznyja, i historyjki, i bajački; i dzietki ich čytajuć tak jak i haworać, a u nas jakby zachacieŭ cydułku, ci da baćki listok napisać pa swojmu, dyk možeb i u swajoj wiosce ludzi skazali, što „piše pa mužycku“ i jak durnia abśmiajalib! A može i spraǔdy naša mowa takaja, što joju ničoha dobraha ni skazać, ni napisać nia možna? Oj nie! Naša mowa dla nas świataja, bo jana nam ad Boha danaja jak i druhim dobrym ludcam i haworymže my joju šmat i dobraha, ale tak užo my sami puścili jaje na ździek, nie raŭnujučy, jak i pany wialikije achwatniej haworać pa francuzku, jak pa swojmu. Nas že nia žmieńka, a z wosiem milijonaǔ — bolš i šmat bolš, nie raŭnujučy, jak žydoǔ, naprykład, abo tatar, aŭ ci armian, aŭ a pakažyž, waša, choć adnu ksionžečku ci ab haspadarce, ci tak ab žyci našym, kab pa našamu?
Ciž užo nam kaniečnie tolki na čużoj mowie
- ↑ Ukrainy.
