Tut narodu šmat siadzieła.
Hlanuǔ ja — duša samleła!
Jak paduški u jich twary!
Ŭ chacie pusta, tolki nary.
Lažać usie, z nas rahočuć,
Nawiet miejsca dać nia chočuć.
„Dawaj, kaže, choć na plašku!
A nie daǔšy, dyk parašku
Ciougle ty wynosić musiš,
A ǔžo cbleba — dyk nia ŭkusiš!
My tabie nabjom askomu,
Pakul wiernišsia da domu!“
Ja spałochaŭsia, bajusia:
„Wojče naš!“ kažu, malusia…
Boh daǔ spomlić: załatoǔka
Hdzieś była ǔ kašuli ǔsyta,
Što dała kaliś žydoǔka,
Što padwioz u młyn jej žyta.
Prendka[1] sarwaǔ tuju łatu,
Kinuǔ złoty toj na chatu…
I nia ǔhledzieǔ, jak chapili,
Tolki, widzieǔ, wodku pili.
Tahdy stali nas pytacca,
Ci zastaŭsia chto u chacce?
Atkul? za što pasadzili?
Pa jakich turmach chadzili?
Inšy wuče, na pytannia
Jakoje dać pakazannia:
„Kažy, kažuć, znać nia znaju,
„Čyj ja jość, z jakoha kraju?
„Małym byǔšy, ślapych wadziǔ,
„A padrosšy i sam bradziǔ;
- ↑ Chutka.
