Старонка:Dudka Biełaruskaja (1907).pdf/36

„Budzie ǔsio dobra, usiudy pašencie
„Num, bratcy, wypjem pa čarce usie;
„Baciuška kryž i krapidła niasie!“
Myž tolki zirk? adzin na druhoha,
Maǔčym, trasiomsia, nia kažym ničoha:
Jon že Mirona za plečy uziaŭ,
Wiadzieč da stała, harelki padaǔ:
„Pij na zdaroǔje i tak pišy:
„Wot sabralisia dzwie tysiač dušy,
„Ruskuju wieru chočym pryniać,
„Kab katalickaj nia wiedać, ni znać…“
Miron papiarchnuǔsia, jak chusta zbialeǔ,
Hlanuǔ na ǔsich, na mianie pahladzieǔ —
„Jak kaže ludzi, tak kaže, i ja,
„Spytajcie, kaže, wun Maciejá,
„Jak jon dy skaže piarawiarnucca,
„Dyk usie wioski na jaho zdaducca“.
Ciahnuć mianie da taho kniazia.
A tut až muraška za skuraj łazie.
— „Nu što, maładziec, napjomsia wodki?“
Dajeć mnie hrošy, taki sałodki:
Usio hawore, radzie, pytaje,
Zonku całuje, dziaciej hajdaje.
— „Nu štož nadumaǔsia, ci užo hatoǔ?“…
„Nadumaǔś, kažu, kab sto katoǔ
„Drali mnie skuru, piakli na ahniu,
„Ja wiery swajej tyki nia zmianiu!“
Ich! zakipieǔ tut toj kniaż, až zaroǔ,
Az wyłupiǔ woćy, sčyrwanieǔ, jak kroǔ…
— „Rozag padajcie, nahajak, sto łoz!
„Jon z wiery smiajecca mnie tut že pad nos!“
Chapili mianie jakiść hajduki,
I rozag padali čatyry puki.
I bjuć — nia balić, choć za serca biare: